Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;  Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα! Κι εμείς ξέρουμε ότι τα ξέρουν, αλλά παριστάνουμε πως ξέρουν μόνο όσα τους λέμε. Γιατί μόνο έτσι θα φανεί ότι ξέρουμε περισσότερα από αυτά. Έτσι θα διατηρήσουμε το πλεονέκτημα θέσης που νομίζουμε ότι έχουμε.

Κι έτσι, αγνοούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Παριστάνουμε πως δεν υπάρχει με την ελπίδα ότι έτσι θα εξαφανιστεί. Κι όπως κάθε ελέφαντας που σέβεται τον εαυτό του, αυτός όχι μόνο δεν εξαφανίζεται, αλλά συνεχίζει να μεγαλώνει και να δικαιώνει τη φήμη του ως τεράστιου.

Καταλήγουμε λοιπόν να ζούμε ή να κάνουμε μάθημα κολλημένοι στον τοίχο, σ’ ένα δωμάτιο που επιμένουμε να βλέπουμε άδειο, ενώ είναι ασφυκτικά γεμάτο με κάποια παρουσία που μας πιέζει. Πόσο άβολο!

Πόσο δύσκολη γίνεται η επικοινωνία, η επαφή  όταν τα πράγματα δεν λέγονται με τ’ όνομά τους! Όταν τα παραχώνουμε κάτω από το χαλί… Και πόσο πιο εύκολα αποδεικνύονται όταν αποφασίζουμε να τα ονομάσουμε και να τα εξετάσουμε.

Μιλώντας με τα παιδιά για το θέμα της δυσλεξίας, το πρώτο που κατάλαβα είναι πόσο τα ανακουφίζει  η αναγνώριση της ιδιαιτερότητάς τους. Λένε πράγματα όπως: «Επιτέλους! Τώρα θα καταλάβετε ότι δεν είμαι χαζός/ τεμπέλης/ αδιάφορος.». «Νιώθω καλά γιατί πριν νομίζατε ότι σας έλεγα ψέματα». «Δηλαδή είμαι πιο έξυπνος από τους άλλους;»

Ανακουφίζονται και ηρεμούν γιατί καταλαβαίνουν τι είναι αυτό με το οποίο παλεύουν.

Έπειτα αρχίζει η θεωρία. Εξηγούμε όσο πιο απλά και παραστατικά μπορούμε πώς δουλεύει ο εγκέφαλος και τι σημαίνει δυσλεξία. Μιλάμε για το δεξί και το αριστερό μέρος του εγκεφάλου, τι αντιπροσωπεύει το καθένα. Έτσι τα παιδιά διαπιστώνουν ότι η δυσλεξία δεν φέρνει μόνο δυσκολίες αλλά και πολύτιμα δώρα. Ο ελέφαντας σταματάει να μας πιέζει κι αρχίζει να γίνεται σύντροφος στη μελέτη. Η παρουσία του δε μας στριμώχνει πια, γίνεται παρέα.

Έτσι ξεκινάμε να γνωριζόμαστε. Εμείς μεταξύ μας και εμείς με τον ελέφαντα. Μαθαίνουμε τα δυνατά και αδύναμα σημεία μας. Ψάχνουμε καινούριους τρόπους για να βοηθήσουμε το μυαλό μας να μάθει. Τα παιδιά αποδεικνύονται ιδιαιτέρως εφευρετικά . Όταν γνωρίζουν το σκοπό μιας δραστηριότητας δίνουν εξαιρετικές πληροφορίες και ιδέες. Αρκεί να τους δείξουμε εμπιστοσύνη. Ίσως στην αρχή να χρειαστεί να υπενθυμίσουμε το σκοπό κάθε δραστηριότητας και να ελέγξουμε μαζί τους κατά πόσο η πρότασή τους βοηθάει να πραγματοποιήσουμε αυτό το σκοπό. Ίσως να χρειαστεί να βάλουμε κάποια χρονικά όρια στις δραστηριότητες γιατί όταν διασκεδάζουν ξεχνιούνται. Σίγουρα όμως τα αποτελέσματα θα μας εκπλήξουν.

ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΛΕΞΙΑ

1. Αρχικά ενημερωνόμαστε εμείς!
2. Βρίσκουμε τον κατάλληλο χρόνο, ώστε να είμαστε όλοι ήρεμοι και διαθέσιμοι.
3. Παρακολουθούμε ένα βίντεο, βλέπουμε μια εικόνα. Βοηθάμε το παιδί να οπτικοποιήσει τις πληροφορίες. Η εμπειρία λέει ότι τα παιδιά ενδιαφέρονται να μάθουν πράγματα που τα αφορούν άμεσα. Όπως το πώς δουλεύει το μυαλό τους και το σώμα τους. Σίγουρα δεν θα αντισταθούν σε ένα τεστ προσωπικότητας. Υπάρχουν πολλά στο διαδίκτυο. Διαλέγοντας το κατάλληλο μπορείτε να εισάγετε τις έννοιες του δεξιού και αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, των διαφορετικών τρόπων σκέψης και των διαφορετικών ταλέντων και ικανοτήτων.
4. Ρωτάμε το παιδί τι του έκανε εντύπωση και τι θα ήθελε να μάθει ακόμα.
5. Ψάχνουμε μαζί τις απαντήσεις άμεσα ή ορίζουμε πότε θα το κάνουμε.
6. Θυμόμαστε να το ρωτήσουμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα αν έμαθε ή αν παρατήρησε κάτι καινούριο σχετικά με τα θέματα που συζητήθηκαν.

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ:

• Κρατάμε τη συζήτηση σε χαμηλούς τόνους και δεν πιέζουμε αν δούμε ότι το παιδί δεν ανταποκρίνεται ή δεν ενδιαφέρεται. Ίσως χρειάζεται χρόνο για να επεξεργαστεί τις πληροφορίες, ίσως δεν έχει διάθεση, ίσως η ηλικία του δεν είναι η κατάλληλη.
• Προσέχουμε πολύ για σημάδια που δείχνουν θυμό με το θέμα συζήτησης ή μ’ εμάς. Ας εμπιστευτούμε τη διαίσθησή μας για να καταλάβουμε για ποιο λόγο ένα παιδί θυμώνει. Τα εύκολα συμπεράσματα κλείνουν τα κανάλια επικοινωνίας. Ρωτήστε το μήπως ο λόγος για τον οποίο θυμώνει είναι διαφορετικός από αυτόν που σας λέει. Αφήστε του χρόνο να ηρεμήσει. Μιλήστε με κάποιον από το σχολικό περιβάλλον προκειμένου να καταλάβετε τη θέση του παιδιού απέναντι στις πληροφορίες που του δίνετε.

Η συζήτηση για τη δυσλεξία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να επικοινωνήσει η οικογένεια ουσιαστικά. Στην πράξη μιλάμε για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή της. Ας έχουμε ανοιχτό μυαλό. Άλλωστε τα μυαλά είναι όπως τα αλεξίπτωτα… Δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά…