Έχει κλείσει ήδη ο πρώτος μήνας περιοριστικών μέτρων για την κυκλοφορία λόγω της πανδημίας του ιού Covid-19 για τους περισσότερους από εμάς. Κάποιοι όμως, μετράμε πολύ περισσότερες μέρες καραντίνας και αλλαγής της καθημερινότητάς μας. Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της χώρας μας και συγχρόνως ένα από τα μεγαλύτερα επενδυτικά κεφάλαια. Για να ακριβολογούμε, το μεγαλύτερο.

Μέσα στη δίνη αυτής της πρωτόγνωρης και τόσο απρόβλεπτης κατάστασης χρειάζεται να σταματάμε πού και πού για να κοιτάμε γύρω μας. Να ευχαριστούμε αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης, να δίνουμε κουράγιο σε αυτούς που παλεύουν και υπομένουν και να εμψυχώνουμε αυτούς που κρατούν τα μετόπισθεν.

    Καθένας μας, αυτή τη στιγμή, διαλέγει τους ήρωές του. Αυτούς που του δίνουν κουράγιο και φωτίζουν το λόγο, το νόημα για να συνεχίσει την προσπάθεια. Για μένα αυτοί οι ήρωες είναι τα παιδιά.

Πολλές φορές, μέσα στη βουή της καθημερινότητας και του άγχους για τον επιούσιο, ξεχνάμε αυτό τον τεράστιο αριθμό ανθρώπων που δεν είναι παραγωγικοί, δεν είναι σε θέση να προσφέρουν, αντίθετα κάποιες φορές η ύπαρξή τους και μόνο μας γεμίζει άγχος, υποχρεώσεις και κούραση. Τους αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα γιατί ο αγώνας τώρα είναι αλλού. Στην πρώτη γραμμή. Τα παιδιά είναι συνήθως αυτά που «δεν καταλαβαίνουν», που «τι ανάγκη έχουν;», αυτά που «τους έφεξε γιατί δεν έχουν σχολείο και κάθονται…»

Αν και καταλαβαίνω απόλυτα τους μεγάλους, άλλωστε και εγώ σε αυτούς ανήκω και με τους ίδιους με αυτούς δαίμονες παλεύω καθημερινά, δεν μπορώ να μη μιλήσω για τους μικρούς. Ίσως είναι η θέση μου και η εγγύτητα μαζί τους, που με κάνουν να γυρίζω τη ματιά μου πάνω τους.

Αυτό που βλέπω είναι μικρούς ανθρώπους που εντελώς ξαφνικά η ζωή τους άλλαξε. Μέσα σε μια νύχτα οι κανόνες του παιχνιδιού ανατράπηκαν. Ξαφνικά μια ομίχλη έπεσε και άρχισε να παραμορφώνει το τοπίο.

Το σχολείο έκλεισε και αυτό φάνηκε κάτι ευχάριστο για αρχή. (Γιατί; Ας το συζητήσουμε όταν θα είμαστε όλοι πίσω και ασφαλείς.) Δεν άργησαν όμως να συνειδητοποιήσουν ότι μαζί με το σχολείο έκλεισαν και οι πλατείες, οι παιδικές χαρές, σταμάτησαν οι φίλοι να ανταλλάσσουν επισκέψεις. Γενέθλια και γιορτές γιορτάστηκαν κεκλεισμένων των θυρών. Ξαφνικά θα πρέπει να θυμούνται να μην αγκαλιάζουν, να μην αγγίζουν, να μη φιλούν κι αν ξεχαστούν να νιώθουν φόβο και ενοχή. Ξαφνικά δεν μπορούν να δουν τους παππούδες.  Ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να φοράει μάσκες στο δρόμο, οι γονείς τους να φορούν μάσκες και γάντια σαν τους γιατρούς. Στην τηλεόραση να μιλούν για χιλιάδες νεκρούς, να βλέπουν εικόνες από νοσοκομεία, να ακούν για απαγόρευση κυκλοφορίας ακόμα και σενάρια παγκόσμιας συνωμοσίας.

Κάποιων οι  γονείς είναι περισσότερες ώρες στο σπίτι. Δουλεύουν όμως και τα παιδιά πρέπει να κάνουν ησυχία και υπομονή. Κάποιοι άλλοι δουλεύουν ακόμα περισσότερες ώρες από πριν και επιστρέφουν εξαντλημένοι από κούραση και πρωτόκολλα αποστείρωσης. Κάποιοι αναγκάζονται να τηρούν αποστάσεις μέσα στο ίδιο σπίτι, να θυμίζουν συνεχώς στα παιδιά τους κανόνες υγιεινής με ευλαβική μονομανία. Τα εφηβάκια μας έβαλαν σε παύση το χτίσιμο του εαυτού τους, τις φιλίες, τους πρώτους έρωτες, τις πρώτες εξόδους, την πρώτη γεύση από ζωή. Κι ένα σωρό άλλες καταστάσεις που τα ώριμα, ενήλικα μάτια μας δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ως δύσκολες ή προβληματικές.

Τα παιδιά περνούν πολύ δύσκολα. Αντιμετωπίζουν το ίδιο χάος με εμάς με τη διαφορά ότι εμείς μπορούμε να παλέψουμε. Εμείς είμαστε σε θέση να παίρνουμε αποφάσεις και να δίνουμε λύσεις. Εκείνα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας ακολουθούν και να μας έχουν εμπιστοσύνη. Να πιστεύουν σ’ εμάς και να κάνουν υπομονή. Αυτό όμως δεν τα κάνει λιγότερο ήρωες. Απαρνήθηκαν και αυτά την καθημερινότητά τους.

Σε τέτοιες ώρες δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ποιος έκανε τη μεγαλύτερη θυσία, ή ποιου ο αγώνας έφερε τα μεγαλύτερα αποτελέσματα. Όλοι έχουμε κληθεί να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ο καθένας ανάλογα με το δικό του ανάστημα. Και όσο και αν θαυμάζουμε τους Μεγάλους, ας μην ξεχνάμε και τους Μικρούς και Αφανείς.

Ένα τεράστιο Ευχαριστώ σε όλους!

Αφιερωμένο στους μαθητές μου που με συγκίνησαν και με συγκινούν με την απόλυτα θετική στάση τους και στο γιο μου που η υπομονή του δοκιμάστηκε διπλά.