Ο ρόλος του γονέα είναι δύσκολος και πολύπλοκος. Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης… Όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητες του.

Όσο κι αν υπάρχουν διαφορετικοί τύποι και τρόποι διαπαιδαγώγησης, το ζητούμενο για όλους τους γονείς είναι ένα: Να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για το μέλλον. Πώς όμως, μπορείς να προβλέψεις πώς θα είναι αυτό το μέλλον, αν το παρόν είναι τόσο ευμετάβλητο; Όταν τα πράγματα αλλάζουν μέρα με τη μέρα;

Ακούω πολύ συχνά  γονείς να συγκρίνουν το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα με αυτό της δικής τους σχολικής ηλικίας και να επικρίνουν τις νέες εκπαιδευτικές μεθόδους. Αυτή η συζήτηση με δυσκολεύει πραγματικά πολύ. Μου είναι πάντα δύσκολο να συγκρατήσω τον επικριτικό και σαρκαστικό διαβολάκο μέσα μου και να δεχτώ ήρεμα την άποψη του συνομιλητή μου.

Η πρώτη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι αν θα αγόραζαν σήμερα το Nissan Sunny  του 1985. Αν θα επέλεγαν να γυμναστούν με «αερόμπικ» ή «body building». Αν θα μαζεύονταν με τις φίλες στα σπίτια για καφέ και επιδείξεις τάπερ. Αν θα εμπιστεύονταν μικροβιολόγο με ιατρικό εξοπλισμό του 1980 ή υδραυλικό που θα χρησιμοποιούσε σωλήνες αμιάντου.

Δε χρειάζεται να έχει μελετήσει κανείς ψυχολογία για να καταλάβει ότι αυτό που κάνει ανθρώπους έξυπνους και ενημερωμένους να προσκολλούνται σε πρακτικές και απόψεις του παρελθόντος είναι η ανασφάλεια. Θέλουμε να φτιάξουμε ένα όμορφο μέλλον για τα παιδιά μας, αλλά η ταχύτητα με την οποία αλλάζει ο κόσμος σήμερα μας τρομάζει. Είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα γίνει στο μέλλον και έτσι στρεφόμαστε στο παρελθόν. Το μόνο που γνωρίζουμε. Αλλά ξεχνάμε ότι παρόλο που οι αξίες και τα αγαθά που χρειαζόμαστε σαν αναφορά είναι διαχρονικά και παγκόσμια, δεν ισχύει το ίδιο με τις μεθόδους και τα υλικά που χρησιμοποιούμε.

Η Δικαιοσύνη είναι διαχρονική αξία, αλλά οι νόμοι αλλάζουν. Η Υγεία είναι παγκόσμιο αγαθό, αλλά η ιατρική και η φαρμακολογία εξελίσσονται. Η Παιδεία και η Εκπαίδευση είναι αναφαίρετα δικαιώματα αλλά οι μέθοδοι και τα αντικείμενα τους ακολουθούν τον άνθρωπο και την πορεία του. Αλίμονο αν δεν το έκαναν.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις επικρίσεις. Η πείρα μας μας επιτρέπει να είμαστε ένα βήμα μπροστά από τα παιδιά μας. Ο ρόλος όμως μας μας επιβάλλει να είμαστε ένα βήμα πίσω τους. Το να κρατήσουμε μια τέτοια ισορροπία είναι η πιο δύσκολη δουλειά απ’ όλες. Η δουλειά του γονιού!